La lasta kandelo
Me nomesas Liv. Me evas dek-e-kin yari e me havas reda-blonda hararo. Segun la opinono di mea maxim bona amikino Tamara me havas tro multa lentigini por esar vampirino dum ca „Halloween“-festo. Ma me insistas ke vampirini anke darfas havar lentigini.
Ni havas festo en mea amikaro. Omna persono, qua asistas, recevas kandelo. Nia hosto Katrin dicas: „La kandeli esas to quon ni ne volas perdar. Nultempe!“ El parolas pri amikeso, amo e memori. Ma me ne volas perdar me ipsa. To signifikas la versiono di mea personeso, qua esas autentika. La versiono, qua ne shamas su sencese.
Ni esas duadek-e-kin personi. Duadek-e-kin flameti brulas. Quala bela pensado.
Subite vacilas mea kandelo.
Me cesas respirar.
La flamo tremas.
Nur mea kandelo extingas.
Pose sequas kalmeso. Obskureso.
Irgu vokas: „Vento-fluo!“
Me ridas quale omno esas indiferenta por me.
Me simulas ke to esus nur mala chanco.
Ma omno nun esas diferanta.
Kande ni iras adheme me signifas a mea amiki per mea manuo.
Ma li ne reaktas.
Li ignoras me quale me esus nevidebla.
Li preteriras. Ne esas regardo. Ne esas dubito.
Mea amiki ne konocas me plus.
Quale to esus nulo.
Me glutas. To doloras plu kam me volas koncesar.
Me volas apertigar mea smartfono.
Ma mea smartfono ne rikonocas mea vizajo. Itere ed itere.
La pasovorto ne esas korekta. Ne-korekta. Ne-korekta.
Me probas trifoye.
La paniko kreskas en mea mento.
La paniko boras aden mea kolo.
L'aero divenas sufokiva.
Me ne povas respirar.
Mea pensi mispazas.
Me atingas mea domo. Mea fingri tremegas tante, ke me preske ne povas sonigar.
Mea matreto apertigas la pordo nur poke.
Esas tarda.
Elua okuli esas afabla, ma oli ne rikonocas me.
Me ne esas plus en elua okuli.
El dicas a me:
„Ka me povas helpar vu?“
Vu? Vu!
El dicas vu!
Vu!
Me volas kriegar, ma mea voco ruptas quik.
„Matreto... Esas me.... Me pregas...“
La desespero kreskas en me quale fairo sen flamo, varmega e sensenca.
El regardas a me fixe, quale me dicas mea nomo, qua nultempe existis por el.
El klozas la pordo.
Me restas extere.
La mondo oblivias me.
Me regardas fixe a la kandelo en mea manuo.
Mikra parbrulita kozo.
Tombo-petro por to, quo me esis.
Me glite decensas an la muro, lakrimi, kolda betono, „Halloween“, tre fora, irg-ube.
Me murmuras: „Me ankore brulas“.
To esas ridinda. Ulu qua mentiizas su ipsa.
Lore ulo en la obskureso movas su avan me.
Lumo vacilas.
Esas puerulo, qua asistis la festo,
Me apene konocas il.
Il iras vers me.
Tre proxima nun.
Ilua kandelo brulas klare.
Il dicas mea nomo.
„Liv“.
Il dicas mea nomo!
Il dicas ol, quale ol esus sempre vera!
„Me vidis kande tua kandelo extingis,“
Ilua voco tremas.
„To ne darfas eventar.
Nulu darfas extingar sole.“
Il tenas sua flamo al mecho di mea kandelo.
Nulo eventas.
Me ne povas respirar plus.
Ankore unfoye.
Cintilo.
Flameto.
E tande … lumo.
Mea lumo.
Esas varma.
Vere varma.
Mea smartfono vibras.
Olda e nova mesaji.
Matreto vokas ek la pordo: „Liv? Ibe tu esas. Mea museto, tu pavorigis me!“
La mondo ritrovas me.
Me vidas quale mea flamo vacilas en la obskureso e me tenas ol fixe, per amba manui, quale la kandelo esus mea kordio.
Ca-foye me ne lasos extingar ol.
